گفته اند شرف المکان بالمکین، اعتبار مکان ها به انسان هایی است که در آن ها زیسته اند، و چه خوب گفته اند. دوکوهه پادگانی است در نزدیکی اندیمشک که سال های سال با شهدا زیسته است، با بسیجی ها، و همه ی سر مطلب در همین جاست.

اگر شهدا نبودند و بسیجی ها، آنچه می ماند پادگانی بود درندشت، زمین های آسفالته، خشک و کم دار و درخت، ساختمان های معمولی، کوتاه و بلند، و تیرک هایی که بر آن پرچم نصب کرده اند. اما دوکوهه سالها با شهدا زیسته است، با بسیجی ها، و از آن روح گرفته است؛ روحی جاودانه، حسینیه ی حاج همت قلب دوکوهه بوده است.

حیات دوکوهه از اینجا آغاز میشد و به همین جا باز میگشت. وقتی انسان عزادار است قلب بیش از همه در رنج است و اصلا" رنج بردن را همه ی وجود از قلب می آموزند. دوکوهه قطعه ای از کربلاست، اما در این میان، حسینیه را قدری دیگر است.

» سید اهل قلم، شهید مرتضی آوینی

" برای دیدن سایز بزرگ عکس، بر روی عکس ها کلیک کنید "